Porzecze (powiat sławieński)
54°22′41″N 16°24′09″E/54,378056 16,402500| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2009) |
174 |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
76-150[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZSL |
| SIMC |
0305509 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu sławieńskiego  | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Darłowo  | |
| 54°22′41″N 16°24′09″E/54,378056 16,402500[1]
| |
Porzecze (do 1945 niem. Preetz, wcześniej także Porez lub Poretz) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie sławieńskim, w gminie Darłowo, wzdłuż drogi prowadzącej z Darłowa do Jeżyczek, Gorzycy, Malechowa. Rozciąga się nad rzeką Grabową, graniczy z wsią Rusko od strony Darłowa, z drugiej natomiast z Pęciszewkiem.
Według danych z 28 września 2009 roku wieś miała 174 stałych mieszkańców[3].
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie koszalińskim.
Obszar wsi jest objęty strefą ochrony uzdrowiskowej „C” Dąbki[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Jedne z pierwszych wzmianek na temat wsi sięgają drugiej połowy XIII wieku. Wieś stała się własnością klasztoru cystersów, mieszczącego się w Bukowie Morskim, za sprawą biskupa kamieńskiego. To właśnie on podarował ją klasztorowi w 1267 roku[5]. 8 lat później (1275) Porzecze stało się wsią opacką, dzięki potwierdzeniu jej przynależności przez Wisława II oraz Mściwoja II (Mestwin II). Granice w pobliżu wsi były przedmiotem sporu między zakonem cystersów a miastem Darłowo. W 1324 roku zatargi te załagodził Peter z Neuenburga[5].
Na skutek przeprowadzonych reform Porzecze przeszło pod jurysdykcję książęcą w Darłowie, podobnie jak i inne wsie opackie należące niegdyś do klasztoru cystersów. W ramach służby pańszczyźnianej chłopi zmuszeni byli dostarczać mleko do darłowskiego młyna oraz pracować na folwarku w Pęciszewku. Oprócz tego żyli również z połowu ryb w rzece Grabowej. W tamtych czasach wolnym od służby pańszczyźnianej był jedynie sołtys. Oprócz niego we wsi mieszkało wtedy i pracowało 11 chłopów, 4 zagrodników, oraz 5 chałupników[5]. Sytuacja chłopów zaczęła się zmieniać na lepsze dopiero w XIX wieku, po przeprowadzeniu reformy uwłaszczeniowej. W XX w. uprawiano tam zboże (głównie ozime), hodowano również bydło (krowy mleczne) oraz świnie, handlowano także końmi oraz poławiano ryby[5]. Wieś zaczęła się bogacić, co spowodowało przyrost mieszkańców.
Porzecze nie ucierpiało z powodu żadnych wojen, ani 30-letniej, czy też 7-letniej[5]. Wieś miała jednak obowiązek pomagać wojsku w trakcie przemarszu, w czasach napoleońskich[5].
Liczba mieszkańców wsi w wybranych latach:
- 1818 r. – 213 mieszkańców
- 1867 r. – 281 mieszkańców
- 1934 r. – 343 mieszkańców[5]
- 2009 r. – 174 mieszkańców
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 108894
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 970 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Dane statystyczne. Urząd Gminy Darłowo. [dostęp 2010-08-06].
- ↑ Uchwała Nr XXXVI/492/2010 Rady Gminy Darłowo z dnia 26 października 2010 r. (Dz. Urz. Zachodniopomorskiego z 2010 r., Nr 127, poz. 2505)
- ↑ a b c d e f g Porzecze - Urząd Gminy. ugdarlowo.pl. [dostęp 2014-06-25]. (pol.).